Marian Filarski

Exposanten zijn: Nanda Evers, Alice Allard, Lucienne Kleisen, Anthe Vrijland, Ellen Schoone, Detsje Holtrop

Allen zijn al een aantal jaren deelnemer aan het kunsttraject van Academie Filarski in Schijndel.

Onder de bezielende leiding van Marian Filarski, al 25 jaar docent beeldende kunst.

Zij zijn allen gepassioneerde schilders, b.v. Detsje schildert half-abstracte landschappen, Anthe woont en werkt grotendeels in Afrika en haar werken zijn dan ook geïnspireerd door haar omgeving.

Alice schildert portretten in expressieve en kleurrijke beeldtaal.

Lucienne is op zoek gegaan naar haar wortels, de geschiedenis van haar familie. Zij verbeeld dit in (de)collage en borduurwerk.

Ellen is verslingerd aan de kleur goud.

Marian Filarski zal ook enkele werken tentoonstellen. Zij werkt digitaal op aluminium.

Detsje Holtrop

Landschappen in abstract en half abstract:

Voor deze serie heb ik gewerkt met acrylverf en pastelkrijt, waarbij ik voor iedere werk de eerste opzet in pastelkrijt maakte. Dit gaf me de vrijheid om mijn eerdere ervaringen met abstract en half abstract in een grotere uitvoering te maken. De werken zijn daarom dit keer 50 bij70 cm geworden.

Het (half-) abstract werken is voor mij een uitdrukkingsvorm van de niet perfecte mens. In mijn realistisch schilderen ben ik namelijk nogal geneigd om heel precies te werken. Dit komt ook wel terug in mijn abstractere werk, maar ik kan de vorm dan loslaten en ervaar meer de bezieling van waaruit ik iets wil delen. Met name het schetsen geeft me die vrijheid. Maar omdat ik zo heel erg veel van kleur houd en ook van een duidelijk beeld, komt er bij het uitwerken van die schetsen ook verf aan te pas. In dat proces moet ik dan de verleiding weerstaan om niet opnieuw in het precieze te vervallen. Maar in mijn zoeken naar dat duidelijke beeld weet ik dan al dat ik niet in de wieg ben gelegd om er een rommeltje van te maken, want dan mis ik het beeld.

Als kind dacht ik al in beelden, maar zoals ieder kind moest ik leren omgaan met de realiteit en vooral ook op school, waar beeldenken niet werd beloond. Maar hoe heerlijk is het om in je latere leven die draad van wel in beelden denken weer op te mogen pakken. Voor mij betekent dat terug naar de magie en het schilderen is daarbij een uitdrukkingsvorm. Ieder werk is daarmee een oefening en een uitdating ook om die onbevangenheid opnieuw te ervaren, zoals dat ooit eens heel gewoon was. Ik doe dat met kleurcontrasten, vlakken en soms lijnen, vreemde vormpjes en vooral dus ook met heldere kleuren. Het beeld moet daarbij eenvoudig zijn, als een soort verstilling.

Voor de inspiratie zoek ik de natuur op, wat past bij deze landschapsserie. En bij thuiskomst ben ik dan altijd een kleine serie foto’s rijker, die mij later opnieuw inspireren. Het kijken naar vervolgens een enkele foto roept altijd die eerdere beleving weer op. Maar het beeld dat daaruit ontstaat, is nieuw.

Lucienne Kleisen

Tuimelkruid

Deze serie van 8 werken is het resultaat van een jaar lange zoektocht naar mijn wortels, of liever het ontbreken daarvan. Ik ben iemand die heel snel ergens thuis is en tegelijkertijd zich nergens echt geworteld voelt. Ik was tuimelkruid. De vele plekken waar ik heb gewoond vormden de start van mijn zoektocht. Door ze te schilderen kwamen herinneringen boven, maar wortels vond ik niet. De plaatsen kregen alleen betekenis door wat ik er meemaakte met mensen. Daarom ben ik me meer gaan verdiepen in mijn familiegeschiedenis. Een geschiedenis beïnvloed door streng geloof, door geheimen, door vetes en ruzies, door reactief atheïsme, door vele scheidingen tot generaties terug. Een geschiedenis waarbij iedereen hun waarheid als de waarheid ziet. Verboden en geboden worden over de afbladderende normen en waarden van de voorgangers geplakt, op de grijsgrauwe muren die ons gevangen houden. Maar muren bieden ook een mogelijkheid om te ontsnappen. Als een klimplant heb ik me gehecht aan stukjes waar ik houvast aan had: muziek, boeken lezen in de veilige groene stoel van mijn opa, wandelen in het bos. Geen tuimelkruid meer, maar een bloeiende plant op de puinhopen van mijn voorouders.

Techniek: decollage en borduurwerk op canvas

Alice allard

Al van jongs af aan ben ik bezig met tekenen, schilderen en knutselen.

Ik ben op zoek naar vrijheid in mijn werk.

Vrijheid door te spelen, te durven en te experimenteren.

Expressie geven aan mijn ideeën, iets van het originele binnen naar buiten brengen.

Het zichtbaar maken van iets wat niet steeds zichtbaar is uit het gebied van :

Wat of wie ben ik als ik mijn naam niet had?

Wat zou ik doen als ik het vermogen terug zou krijgen om weer te spelen als een kind?

Ben ik het echt wel verloren of zit het nog ergens in mij verborgen?

Zou ik het weer tot leven kunnen wekken?

Ik gebruik hiervoor acrylverf, krijt, collage, stiften, stukjes papier en verder alles waar ik me gelukkig bij voel.

Als ik me er niet gelukkig bij voel gebruik ik het niet, aan mijn hoela!

Meestal gebruik ik veel kleur, dat kan ik bijna niet laten.

Ik gebruik graag niet kloppende verhoudingen, vormen in de gezichten van mensen, heldere kleuren en onbegrensde vlakken.

Een van mijn inspiratie bronnen is het subtiele verschil in de uitdrukking van een gezicht als je de ogen of de mond iets anders plaatst, gaat het in de communicatie in het dagelijks leven niet net zo?

Ik wil dat mensen graag kijken naar mijn werk, dat ze er blijer van worden.

Dat ze er iets van vrijheid, creativiteit en spelen in vinden dat weerkaatst in henzelf.

Ik maak mijn werk voor mijzelf, niet voor de wereld.

Je mag er best naar kijken en als het je niets zegt loop je gewoon door.

Alleen de creatieve mens is echt vrij.

Alice Allart

alice_all_art_only